Walls
Without reflection, without mercy, without shame,
they built strong walls and high, and compassed me about.
And now I sit here and consider and despair.
My brain is worn with meditating on my fate:
I had outside so many things to terminate.
Oh! why when they were building did I not beware!
But never a sound of building, never an echo came.
Out of the world, insensibly, they shut me out.
*
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Candles
a gloomy line of snuffed-out candles;
Days to come stand in front of us
like a row of lighted candles—
golden, warm, and vivid candles.
Days gone by fall behind us,
the nearest are smoking still,
cold, melted, and bent.
I don’t want to look at them: their shape saddens me,
and it saddens me to remember their original light.
I look ahead at my lighted candles.
I don’t want to turn for fear of seeing, terrified,
how quickly that dark line gets longer,
how quickly the snuffed-out candles proliferate.
*
Kεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
One Night
The room was poor and shabby, a secret room above
the dubious tavern. From the window could be seen
dark shadows moving in a squalid narrow lane;
and from below came voices of town labourers
who now were loud at cards now voiced their jollity
with wanton song or joke, and called for drinks between.
And there — on the plebeian, unattractive bed
I had possession of the glowing body of love,
I had the inebriating lips voluptuously red —
the full red lips of such an inebriety
that even now, after so many eventful years,
writing thereof in my lone house, I reel again.
*
Μια νύχτα
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
An old man
At the noisy end of the café, head bent
over the table, an old man sits alone,
a newspaper in front of him.
And in the miserable banality of old age
he thinks how little he enjoyed the years
when he had strength, eloquence, and looks.
He knows he’s aged a lot: he sees it, feels it.
Yet it seems he was young just yesterday.
And he thinks of Prudence, how it fooled him,
how he always believed—what madness—
that cheat who said: “Tomorrow. You have plenty of time.”
He remembers impulses bridled, the joy
So brief an interval, so very brief.
he sacrificed. Every chance he lost
now mocks his senseless caution.
But so much thinking, so much remembering
makes the old man dizzy. He falls asleep,
his head resting on the café table.
*
Ένας Γέρος
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
.... Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.
The Windows
In these dark rooms where I live out
empty days, I circle back and forth
trying to find the windows.
It will be a great relief when a window opens.
But the windows are not there to be found—
or at least I cannot find them. And perhaps
it is better that I don’t find them.
Perhaps the light will prove another tyranny.
Who knows what new things it will expose?
*
Τα Παράθυρα
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Finished
Ιn fear and suspicions,
in mind disturbed and frightened eyes,
as we melt down we design how to act
to avoid the danger
the unavoidable thus horribly threatening us.
Yet we err, it isn't this on our way;
false were the messages
(we didn't listen to them or didn't rightly sense).
A different disaster, never imagined,
abrupt, rapid falls upon us,
and unprepared as we are - now no time left - tears us apart.
*
Τελειωμένα
Μέσα στoν φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν ειν' αυτὸς στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους -πού πια καιρός- μας συνεπαίρνει.
